خاطرات یک روانشناس: شور، شیرین

بهروز ۱۶ ساله است. وقتی جلسه درمانی شروع شد و از او پرسیدم: (ر= روانشناس - ب= بهروز)

ر: چه کمکی می توانم داشته باشم؟

ب: نمی دونم! اصلا حالم خوب نیست.

ر: این که حال شما خوب نیست یعنی چی؟

ب: نمی دونم چرا اینطوری هستم و اصلا نمی تونم درس بخوانم!

ر: من از شما پرسیدم برای چه چیزی اینجا اومده اید و شما هنوز این رو نگفتید؟ (کمی فشار به بیمار)

ب: اصلا من خیلی پشیمانم که با علی دوست شدم و الان وضعیتش (داستانی نیمه کاره درباره علی گفت!). در ادامه داستانی درباره مادرش گفت که به خاطر بیماری یه بار تو خونه از حال رفته بود!

ر:ممنون که این دو مورد رو گفتید! حتما این ها رو بررسی خواهیم کرد. نگفتید برای چه چیزی به اینجا آمده‌اید؟

ب: یه بار یه خواب دیدم که تو یه مهمانی هستم و نیاز شدید به توالت رفتن داشتم، یه خانم  یه در رو به من نشون داد که اونجا دستشویی است. من رفتن در رو باز کردم، دیدم سفره شام چیده شده است. فشار زیادی داشتم تحمل می کردم و رو همون سفره خودم رو راحت کردم! همون موقع یه خانم دو تا بچه رو هل داد داخل اتاق و اونا هم دستشویی کردن من رو کامل دیدند!

ر: دو تا خواهر و برادر داری؟
ب: بله

ر: درباره رابطه ات با پدرت بهتره صحبت کنیم. این رابطه چطوری است؟

--- بهروز شروع به گریه کردن کرد و از کیفیت بعد رابطه پدرش با وی صحبت کرد. اینکه همیشه من رو با نگاه و حرفاش تحقیر و سرزنش میکنه.

ب: من رو مسخره نمی کنید اگه بگم که: می خوام بغلت تون کنم و تو بغل شما گریه کنم!

نازنین وارد اتاق که شد مثل پرنسس‌ها یه نشست کوچولو کرد،مثلا دو تا سمت دامنش رو گرفت و سلام کرد 

خیلی تو این حالت دوست داشتنی بود و تنها کودکی بود که تاکنون این شکلی سلام داد. بعد پدر و مادرش وارد اتاق شدند و اعلام کردن که موضوع صحبت نازنین است. خب تو این شرایط باید کودک رو بیرون فرستاد تا حرف‌ها و برچسب‌های والدین رو نشنوند (بزرگ‌تر ها همیشه حرف‌های نادرستی می‌زنند!).

از شرایط نازنین گفتند و این که خیلی دختر تو دل بروی هست و یادگیری ضعیفی داره. برای همین یه سال دیرتر خواستیم مدرسه بفرستیم . پرنسس کوچولو رو دعوت کردم که باهاش صحبتی داشته باشم. بعد بررسی بیشتر و تخصصی، تشخیص من سندرم ویلیامز بود. بعد از گفتن این مورد، والدین بیان کردند که متخصص مغز و اعصاب هم همین تشخیص رو داده.

تو چنین شرایطی والدین می‌ایند تا قدرت انکار خودشون رو تقویت کنند که بچه من هیچ مشکلی نداره!. پذیرش این واقعیت توسط پدر و مادر سخت‌ترین مرحله است.

چهره پری‌گونه این کودکان

در ویکی پدیا درباره سندرم ویلیامز بیشتر بخوانیم.