نازنین وارد اتاق که شد مثل پرنسس‌ها یه نشست کوچولو کرد،مثلا دو تا سمت دامنش رو گرفت و سلام کرد 
خیلی تو این حالت دوست داشتنی بود و تنها کودکی بود که تاکنون این شکلی سلام داد. بعد پدر و مادرش وارد اتاق شدند و اعلام کردن که موضوع صحبت نازنین است. خب تو این شرایط باید کودک رو بیرون فرستاد تا حرف‌ها و برچسب‌های والدین رو نشنوند (بزرگ‌تر ها همیشه حرف‌های نادرستی می‌زنند!).
از شرایط نازنین گفتند و این که خیلی دختر تو دل بروی هست و یادگیری ضعیفی داره. برای همین یه سال دیرتر خواستیم مدرسه بفرستیم . پرنسس کوچولو رو دعوت کردم که باهاش صحبتی داشته باشم. بعد بررسی بیشتر و تخصصی، تشخیص من سندرم ویلیامز بود. بعد از گفتن این مورد، والدین بیان کردند که متخصص مغز و اعصاب هم همین تشخیص رو داده.
تو چنین شرایطی والدین می‌ایند تا قدرت انکار خودشون رو تقویت کنند که بچه من هیچ مشکلی نداره!. پذیرش این واقعیت توسط پدر و مادر سخت‌ترین مرحله است.
چهره پری‌گونه این کودکان
درباره این سایت